ten  Valdobbiadene DOCG Prosecco Superiore  otrzymuje się go z niektórymi odmianami lokalnych winorośli. Najważniejsza jest Glera, rustykalna i energiczna, z pędami w kolorze orzecha laskowego i dość dużymi, długimi, rzadkimi i uskrzydlonymi gronami, z jagodami o pięknym złocistożółtym, zatopionym w jasnej zieleni liści.

Pierwsza pisemna wzmianka o jego obecności na tym terenie pochodzi z 1772 r. w VIII tomie Giornale d'Italia, gdzie akademik Francesco Maria Malvolti opowiada o jakości tutejszej uprawy winorośli.

Glera gwarantuje podstawową strukturę Valdobbiadene DOCG, ale w niewielkiej części Verdiso, Perera i Bianchetta, lokalne odmiany uważane za drugorzędne, ale cenne, aby uzupełnić strukturę wina, a także Pinot i Chardonnay.

Verdiso jest uprawiane na tym obszarze od 1700 roku i było szeroko rozpowszechnione już w XIX wieku. Służy do zwiększenia kwasowości i smaku wina.

La Perera, rozpowszechniona również w ubiegłym stuleciu, służy do zwiększania perfum i aromatu. Z tego powodu często znajduje się w najwyższych i najtrudniejszych obszarach razem z Verdiso. Nazwa pochodzi od kształtu winogron lub, według niektórych, od szczególnego smaku, który przypomina gruszkę.

Wreszcie wspomniana już w XVI wieku Bianchetta służy do uszlachetniania wina w zimnych latach, ponieważ jego dojrzewanie jest przedwczesne.

Valdobbiadene DOCG Prosecco Superiore jest produkowany z minimum 85% winogron Glera i maksymalnie 15% innych wymienionych odmian. W definicji lokalnej uprawy winorośli fundamentalną rolę odegrała pierwsza włoska szkoła enologiczna, działająca do dziś w Conegliano, gdzie badano najlepszą formę uprawy dla lokalnej uprawy winorośli.

W ten sposób producenci Conegliano i Valdobbiadene zaczęli lepiej interpretować winorośle, które przyczyniają się do produkcji ich wina, haftując strome wzgórza ręcznie prowadzonych winnic, oraz dostrajać winifikację, aby wzmocnić właściwości aromatyczne, elegancję, świeżość i witalność, która ją wyróżnia.